Dziś nie kwestionuje się globalnej hegemonii praw człowieka jako dyskursu mówiącego o ludzkiej godności. Hegemonia ta stoi jednak w obliczu przerażającej rzeczywistości: większość światowej populacji nie stanowi podmiotu praw człowieka, lecz raczej przedmiot dyskursów o prawach człowieka. W konsekwencji pojawia się pytanie, czy prawa człowieka są skutecznym narzędziem wspierającym wykluczonych, wyzyskiwanych i dyskryminowanych w ich walkach, czy przeciwnie – sprawiają, że te ostatnie są jeszcze trudniejsze. Innymi słowy, czy hegemonia, jaką cieszy się dziś dyskurs praw człowieka, jest rezultatem historycznego zwycięstwa czy raczej historycznej porażki? Postaram się dowieść, iż jedynie kontrhegemoniczna koncepcja praw człowieka może stawić czoło tym wyzwaniom. (fragmenty książki, s. 12 i 17)
