Wilki

Dzisiejsza recenzja dotyczy jednego z moich ulubionych pisarzy – fantastycznego Grzegorza Wielgusa i jego książki pt. „Wilki”. To zimny kryminał z gorącym śladem bestii. Czy w XXI wieku, pośród ośnieżonych lasów, może pojawić się prawdziwa bestia? Czy w małym, górskim miasteczku legenda może przeistoczyć się w brutalną rzeczywistość? Grzegorz Wielgus w swoim thrillerze „Wilki” zabiera nas w miejsce, gdzie granica między mitem a rzeczywistością jest cienka jak lód, który w każdej chwili może pęknąć pod nogami. Przygotuj się na mroźną scenerię, która chłodzi nie tylko dłonie. Akcja książki toczy się w odizolowanym, górskim rejonie, gdzie śnieg i mróz są codziennością, a kontakt z cywilizacją, jak to się mówi, jest ograniczony. W tej atmosferze zimna, milczenia i tajemnic dochodzi do serii brutalnych morderstw, których okoliczności przypominają… ataki dzikich zwierząt. Czy to możliwe, że w okolicy grasuje bestia rodem z legend? A może za wszystkim stoi człowiek? Autor umiejętnie prowadzi czytelnika przez labirynt hipotez, nie udzielając prostych odpowiedzi. Od początku do końca trzyma nas w niepewności, podsuwając tropy, by chwilę później je podważyć. To thriller pełen napięcia, z klimatem, który można porównać do najlepszych skandynawskich kryminałów, a jednocześnie mocno osadzony w polskich realiach. Znam opinie niektórych znajomych, które różnią się od moich odczuć, i to jest fantastyczne w literaturze – ile osób, tyle opinii. Na pierwszym planie pojawia się komisarz Orłowiec, główny śledczy, który przyjeżdża na miejsce zbrodni, by rozwikłać zagadkę. To postać doświadczona, cyniczna, ale jednocześnie pełna wewnętrznych konfliktów. Jego sposób prowadzenia śledztwa nie zawsze wpisuje się w schematy, a przeszłość co jakiś czas wdziera się do teraźniejszości, zmuszając go do konfrontacji nie tylko z zagadką morderstw, ale i samym sobą. Towarzyszy mu grupa lokalnych mieszkańców, z których każdy ma swoją tajemnicę. Szczególnie wyróżnia się miejscowy weterynarz – zamknięty w sobie, ale inteligentny mężczyzna, który zdaje się wiedzieć więcej, niż mówi. Pojawiają się też leśnicy, policjanci i lokalni „twardziele”, których zachowanie balansuje na granicy prawa. Jednym z najmocniejszych punktów książki jest sposób, w jaki autor łączy legendę z prawdziwym śledztwem. Motyw wilka – zarówno, jako zwierzęcia, jak i symbolu dzikości – przenika cały tekst. Czytelnik zadaje sobie pytanie: czy morderca to faktycznie człowiek, czy może coś więcej? A może „Wilki” to nie konkretna postać, ale sposób myślenia, tryb życia – brutalny, dziki, bezkompromisowy? Autor nie boi się zadawać trudnych pytań o granice człowieczeństwa, o to, co czai się pod powierzchnią cywilizowanego społeczeństwa. W wielu momentach książka zbliża się wręcz do psychologicznego thrillera – bohaterowie są poddawani próbie, a ich reakcje często okazują się zaskakujące. Grzegorz Wielgus pisze językiem prostym, ale sugestywnym. Nie bawi się w ozdobniki, lecz buduje napięcie krótkimi, treściwymi opisami, dialogami i wyważonym tempem akcji. Czuję, że każda scena ma swoje miejsce i cel – nie ma tu przypadkowych słów. Klimat jest gęsty jak śnieżyca, a emocje – równie chłodne jak górska noc. Mimo że książka nie epatuje przemocą, to nie brakuje tu mocnych momentów. Jednak zamiast szokować dla samego efektu, autor skupia się na atmosferze i emocjonalnym ciężarze, jaki niosą ze sobą zbrodnie. To nie horror, ale są tu sceny, które potrafią ścisnąć gardło. Jeśli chcecie znać moje zdanie, czy warto sięgnąć po tę pozycję, to krótko i na temat: zdecydowanie ta!! „Wilki” to książka, która spodoba się zarówno fanom klasycznego kryminału, jak i miłośnikom thrillerów z nutą tajemnicy. Świetnie zarysowane postaci, mroźna, duszna atmosfera i historia, która nie daje o sobie zapomnieć – to wszystko sprawia, że trudno się od niej oderwać. Nie zdradzając zbyt wiele, można powiedzieć jedno: to książka, która zostawia ślad. I to nie tylko w śniegu.