Rzym i Jerozolima wyd. 2
Trylogia Aleksandra Krawczuka, na którą składają się książki: Herod król Judei, Tytus i Berenika oraz Rzym i Jerozolima, przedstawia skomplikowane i dramatyczne dzieje stosunków między państwem rzymskim a Judeą w dobie rodzącego się chrześcijaństwa. Jej chronologiczne ramy wyznaczają daty wkroczenia Pompejusza do świątyni jerozolimskiej w 63 roku p.n.e. oraz stłumienia powstania żydowskiego w latach siedemdziesiątych n.e. Losy bohaterów: Heroda, go wnuczki Bereniki oraz przyszłych cesarzy Wespazjana i Tytusa ukazane są na szerokim tle walk o władzę w samym Imperium, a także politycznych i doktrynalnych sporów wśród Żydów.
Dlaczego warto sięgnąć po tę książkę?
Sięgnięcie po trylogię Aleksandra Krawczuka to doskonała okazja, aby zanurzyć się w fascynującą i dramatyczną historię stosunków między Rzymem a Judeą w okresie kształtowania się chrześcijaństwa. Książki „Herod król Judei”, „Tytus i Berenika” oraz „Rzym i Jerozolima” oferują nie tylko szczegółowy opis wydarzeń historycznych, ale także głęboką analizę złożonych relacji międzyludzkich i politycznych w tym burzliwym czasie.
Krawczuk przedstawia losy znanych postaci, takich jak Herod, jego wnuczka Berenika, oraz przyszli cesarze Wespazjan i Tytus, w kontekście walk o władzę zarówno w Imperium Rzymskim, jak i wśród Żydów. Czytelnik ma szansę zrozumieć nie tylko historyczne tło tych wydarzeń, ale także emocje i motywacje bohaterów, co sprawia, że historia staje się bardziej osobista i wciągająca.
Trylogia Krawczuka to nie tylko uczta dla miłośników historii, ale także świetna lektura dla każdego, kto pragnie zrozumieć skomplikowane procesy polityczne, społeczne i religijne, które ukształtowały świat zachodni. Książki te są doskonałym połączeniem literatury faktu z fabułą, co czyni je nie tylko pouczającymi, ale także niezwykle wciągającymi. To lektura, która z pewnością dostarczy wielu emocji i refleksji na temat przeszłości oraz jej wpływu na współczesność.
O autorze
Polski historyk, eseista, specjalista w zakresie historii starożytnej. Poseł na Sejm I i II kadencji, były minister kultury. Związany z Uniwersytetem Jagiellońskim.
Ukończył w 1949 studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1985 uzyskał tytuł naukowy profesora. W latach 1986-1989 pełnił funkcję ministra kultury w rządach Zbigniewa Messnera i Mieczysława Rakowskiego. Od 1991 do 1997 sprawował mandat posła na Sejm I i II kadencji z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej.
Postanowieniem prezydenta w 1997, w uznaniu wybitnych zasług dla kultury narodowej, został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.