Problematyka dotycząca organizacji i funkcjonowania notariatu w świetle pierwszego polskiego prawa o notariacie z 27 października 1933 roku jest niezwykle istotna. Regulacja ta stanowiła wielkie osiągnięcie legislacyjne i już w okresie międzywojennym była nazywana „konstytucją polskiego notariatu”. Dzięki niej po raz pierwszy w całej dotychczasowej historii notariat polski został zorganizowany na jednolitych, ogólnopolskich zasadach prawnych. Zasadniczym celem monografii jest zaprezentowanie organizacji i funkcjonowania notariatu w świetle prawa o notariacie z 27 października 1933 roku. W szczególności podjęto w niej próbę odpowiedzi na pytanie, jakie są zalety i wady pierwszej polskiej regulacji ustrojowej notariatu i jaka była na gruncie tej regulacji ocena pozycji ustrojowej notariusza, jego faktyczna rola i zadania w państwie i społeczeństwie. W opracowaniu szczególną uwagę poświęcono analizie wpływu II wojny światowej i działań podejmowanych w okresie powojennym przez nowy aparat władzy na tradycyjny model notariatu wykształcony na gruncie rozporządzenia z 1933 roku. Zaprezentowano również wnioski na temat tego, jakie znaczenie i rolę odegrało pierwsze polskie prawo o notariacie w kształtowaniu się tej instytucji w Polsce oraz jaki ma wpływ na współczesną regulację ustrojową notariatu.
