Making the walls quake as if they were dilating...
Publikacja towarzysząca Wystawie w Pawilonie Polskim w Wenecji.
Każda architektura jest zjawiskiem dźwiękowym stanowi środowisko rozprzestrzeniania się dźwięku, wzmacnia pewne jego właściwości kosztem innych, ale także pochłania dźwięk, filtruje go i przekazuje dalej. W dyskretny i niewidzialny sposób organizuje tym samym nasze życie społeczne. Perspektywa dźwiękowa pozwala mówić o tym procesie inaczej niż w kategoriach oddzielania i wydzielania przestrzeni społecznych. Ściany, podłogi, systemy wentylacji, ocieplania czy kanalizacji wszystkie one stanowią raczej systemy łączenia i przekształcania relacji międzyludzkich niż ich separowania. Ciągle słyszymy innych i jesteśmy dla nich słyszalni często pomimo, a czasem także wbrew własnej woli. Z punktu widzenia teorii architektury obietnica zagwarantowania przestrzeni intymnej jest więc w rzeczywistości ambiwalentnym uczestnictwem w intymności, które odnajdujemy w takich praktykach jak nasłuchiwanie, podsłuchiwanie czy inne procedury słuchania przez architekturę.
Tym właśnie praktykom, a zatem i funkcji architektury w wyznaczaniu tytułowego wspólnego gruntu na poziomie dźwiękowym, poświęcony jest projekt Katarzyny Krakowiak. Przygotowana przez nią rzeźba dźwiękowa przedstawi architekturę jako pierwotny system słuchania (za) nas wytwarzający, przenoszący i zniekształcający dźwięk. (...) W Pawilonie Polonia będzie więc słyszalne drżenie całego budynku i jego instalacji wentylacyjnych, a także odgłosy codziennych czynności wykonywanych przez naszych sąsiadów. Poprzez mikro interwencje architektoniczne ukazane zostaną konsekwencje decyzji architektów dla doświadczania przestrzeni w wymiarze zarówno fizycznym, jak i społecznym.