Kronos 3/2024 Faust
Człowiek, gdy działa, tworzy zazwyczaj nie to, co chce. Powodowany namiętnościami, puszcza je wolno, licząc po trochu na ich spontaniczną samoorganizację. Goethe uznawał namiętności ludzkie za siły przyrody, które biorą się nie wiadomo skąd. Uwolnione do samodzielnego działania niszczą. Dopiero w namiętnościach i poprzez nie widać wpływ natury na świat ducha: wielka myśl domaga się zawsze ucieleśnienia, cielesnej obecności. Kant przesuwał namiętności w kierunku ascezy, przeciwnie Goethe. Poeta przydaje im godności, skoro kierują człowieka ku jego przeznaczeniu, ku największym celom rodzaju ludzkiego.
[Spis treści]
PREZENTACJE
Gotthold Ephraim Lessing, Szkice do dramatu o Fauście
Tadeusz Zatorski, Zaginiony czy zarzucony? Faust Lessinga
Johann Wolfgang Goethe, Paralipomena do Fausta
Tadeusz Zatorski, Goethe z podwiniętymi rękawami. Zapiski kanclerza von Mllera
Friedrich von Mller, Rozmowy z Goethem
ESEJE
Karl Vitor, Faust
Gernot Bhme, Czy Fausta Goethego można czytać jako poemat dydaktyczny
Dieter Breuer, Mefisto jako teolog
Hans Blumenberg, O Fauście Goethego.
Ernst Bloch, Motyw faustowski Fenomenologii ducha
Frances Yates, Reakcja: Christopher Marlowe o magach, imperialistach i Żydach
Piotr Nowak, Goethe jako wyjątek i jako epoka
Maurycy Witalis Kowalczys, Północny wiatr: Nietzsche i podmiotowość transfiguratywna
Towarzystwo na rzecz Zniesienia Metafor. Z Jonathanem C.D. Clarkiem rozmawia Maciej Wilmanowicz
LITERATURA
George Gordon Byron, Manfred. Akt I, scena 1 w przekładzie Antoniego Libery
ARCHIWUM
Johann Wolfgang Goethe, Faust. Tragedii część II. Wybór i przekład Ludwika Jenikego
ANTYKWARIAT
Piotr Nowak, Tygrys z Francji
RECENZJE I POLEMIKI
Maciej Wilmanowicz, Oświecenie jako mit
Ewa Szymani, Język intymności. Dygresja o Dywanie Zachodu i Wschodu Johanna Wolfganga Goethego
Filip Mazurkiewicz, Akcent Piotra Nowaka.