Nowość
Historia starości. Od starożytności do renesansu
Francuski historyk Georges Minois (ur. 1946) bada historię mentalności w czasach średniowiecza i późniejszych. Jest autorem tak znanych prac, jak Historia ateizmu, Historia śmiechu i drwiny, Historia samotności i samotników, Ksiądz i lekarz. W niniejszym tomie śledzi ewoluowanie z biegiem stuleci stosunku społeczeństwa do starości i osób starych. Naczelne hasło brzmi: „Każde społeczeństwo ma takich starców, na jakich zasługuje”. Klasyczna Grecja, zorientowana na piękno i siłę, spychała starców na podrzędne miejsce. W średniowieczu człowiek stary liczy się dopóty, dopóki jest sprawny fizycznie. W renesansie ceni się podeszły wiek, jeśli chodzi o funkcje polityczne i kościelne. W każdej epoce krytyka ludzi starych przeplata się z ich afirmacją, a stary człowiek zawsze był na poły poza nawiasem ludzkości. Autor podjął się rozwikłania i uporządkowania tych wątków do czasu renesansu (dalszy ciąg tych badań, „od Montaigne’a do pierwszych emerytur”, prowadzi w swojej „historii starości” Jean-Pierre Bois). Nie biegną one liniowo, lecz mają charakter „arabeski” zmieniającej się od kultury do kultury: okresy stabilne mniej sprzyjają starości niż okresy „przejściowe”. Mimo to można ustalić pewne prawidło: idealną starość postrzegano z perspektywy jej modelu niemożliwego do urzeczywistnienia. Odwrócenie tego porządku, dostosowanie modelu do potrzeb realnych osób, będzie dopiero sprawą późniejszego, bardziej świadomego społeczeństwa.Tytuł
Historia starości. Od starożytności do renesansu
Tytuł oryginalny
Historia starości. Od starożytności do renesansu
Potrzebujesz pomocy? Masz pytania?Zadaj pytanie a my odpowiemy niezwłocznie, najciekawsze pytania i odpowiedzi publikując dla innych. 
