Do zobaczenia w zaświatach. Cykl Dzieci katastrofy. Tom 1
Powieść uhonorowana w 2013 roku Grand Prix Nagrody Goncourtów, określanej mianem „małego Nobla”.
Gorzki portret czasów po zakończeniu I wojny światowej. Historia niekonwencjonalnej przyjaźni i spektakularnego oszustwa. Książka otwierająca rozpiętą między dwiema wielkimi wojnami epicką trylogię Dzieci katastrofy.
Wojna to świetny interes, który nie kończy się wraz z zawarciem pokoju…
Listopad 1918 roku. Zdemobilizowani żołnierze zwycięskiej armii francuskiej powracają do domów jako wielcy przegrani. Rząd, który z pompą składa hołd poległym, nie kwapi się z pomocą weteranom próbującym uporać się z wojenną traumą. Takim jak fizycznie okaleczony i skazany na życie z dala od ludzkiego wzroku Édouard Péricourt albo bojący się własnego cienia Albert Maillard. Dwaj młodzi mężczyźni, połączeni przyjaźnią opartą na poczuciu winy, wdzięczności, solidarności, żalu i pretensjach, zepchnięci na margines życia, wegetują bez jakichkolwiek widoków na przyszłość.
Niektórym jednak wiedzie się świetnie. Na wojnie można bowiem zrobić interes. Również na jej ofiarach. Porucznik d’Aulnay-Pardelle nie byłby sobą, gdyby nie wykorzystał okazji, która się nadarza, kiedy na fali patriotycznych uniesień rząd ogłasza przetarg na założenie wojskowych cmentarzy oraz konkurs na pomniki ku czci poległych. Wykorzystują ją także Édouard i Albert – żeby się zemścić… a może sobie zakpić – i przygotowują wielki przekręt.
Lemaitre komponuje wielką tragedię straconego pokolenia, pogrążonego w atmosferze zmierzchającej wojny i jutra, które nie obiecuje żadnej nadziei. Do zobaczenia w zaświatach jest powieścią o iluzji zawieszenia broni, o machinacjach finansowych w świetle prawa, a także o woli przetrwania i pomyśle, dzięki któremu można przechytrzyć system.
Ironiczna. Niepoprawna politycznie. Doskonała!
W 2017 roku powieść Do zobaczenia w zaświatach brawurowo zekranizował Albert Dupontel, w oparciu o scenariusz Pierre’a Lemaitre’a.
Zachwycająca, szydercza, elegancka uczta. Żaden ze współczesnych autorów powieści kryminalnych nie jest w stanie we właściwych proporcjach udźwignąć jednocześnie doskonałej intrygi i artystycznego ciężaru literatury pięknej. Żaden, poza monsieur Lemaitre’em. Chapeau bas!
Katarzyna Bonda
Szokująca! Wielka powieść o spirali dobra i zła, wielka powieść egzystencjalna. Ponure requiem, które jest jak policzek wymierzony oficjalnej historii.
„L’Express”
Jedna z najbardziej wartościowych książek, do których po prostu trzeba wracać.
Pierre Assouline, „La République des livres”