Mieszczaństwo ekstremalne – tak najkrócej streścić można projekt filozoficzny Sørena Kierkegaarda, który igra z zawrotnymi konstrukcjami myślowymi po to, by odnaleźć pod stopami twardy grunt codziennej rzeczywistości Kopenhagi. Esej Mieszczanin na górze Moria eksploruje miłosno-nienawistny stosunek Duńczyka do otaczających go realiów, wychodząc od zerwanego narzeczeństwa z Reginą Olsen. Autorka nawiązuje do tego wydarzenia nie po to, by biografizować twórczość Kierkegaarda, ale by pokazać jak to osobiste doświadczenie kształtuje perspektywę Kierkegaarda na centralny problem nowoczesności – obiektywny proces alienacji jednostkowego podmiotu w stosunku do społecznej ogólności. Przezwyciężenie tego wyobcowania jest według Kierkegaarda niemożliwe od wewnątrz, z pozycji mieszczańskiego ratio i przy wykorzystaniu jego zasobów. Trzeba się uciec do metod niekonwencjonalnych, terapii szokowej, która posiłkuje się najbardziej kontrowersyjnymi wątkami Biblijnymi po to, by zdefiniować na nowo miejsce jednostki w jej społecznym środowisku naturalnym - nie zaś po to, by ją z niego raz na zawsze wyrywać. Mieszczanin na górze Moria jest rekonstrukcją tej kuracji, gdzie paradoks - naczelna i najbardziej skandaliczna kategoria myśli Kierkegaarda – zostaje potraktowany jako systematyczna metoda filozoficzna i jednocześnie cierpliwie wdrażana praktyka życia codziennego.
