Konie nigdy nie kłamią. Istota pasywnego przywództwa

Słynny trener, Mark Rashid, przedstawia swoją rewolucyjną metodę szkolenia koni. Jego podejście do tych zwierząt opiera się na próbie odnajdywania równowagi w ich treningu. Zawsze uważałem, że praca z końmi polega - a przynajmniej powinna polegać - na odnajdywaniu złotego środka, jeśli chodzi o to, jak dużo lub jak mało wskazówek należy dać koniowi, żeby mógł zrozumieć, czego próbujemy go nauczyć. Jeżeli wskazówek jest zbyt mało albo są zbyt słabe - nasze wysiłki mogą okazać się nieskuteczne. Jeżeli jest ich za wiele albo są za mocne, mogą zaś wywoływać opór i niechęć konia do człowieka. Wrażliwe i przemyślane podejście Rashida - zwanego często prawdziwym zaklinaczem koni - stawia pod znakiem zapytania konwencjonalną koncepcję przywództwa polegającą na byciu osobnikiem alfa. Autor przekonuje czytelników, by stali się "pasywnymi przywódcami" - ludzkimi odpowiednikami konia, z którym reszta osobników w stadzie pragnie przebywać i za którym podąża. Zastosowanie zasad i technik Rashida sprawia, że szkolone jego metodami konie są chętne do pracy i godne zaufania, niezależnie od tego, kto ich dosiada.

Mark Rashid to prawdziwy koniarz, z krwi i kości. O takich się mówi, że urodzili się w stajni pod żłobem. Jest miłośnikiem i znawcą koni oraz doskonałym trenerem. To człowiek o niezwykłej osobowości, a jego rozległa wiedza o koniach pozwala mu tworzyć takie relacje z tymi wspaniałymi zwierzętami, o jakich inni często tylko marzą. Jest przy tym znakomitym gawędziarzem, co sprawia, że każdą z jego kilkunastu książek czyta się jednym tchem. Mark Rashid należy do orędowników pasywnego przywództwa, czyli relacji przywództwa, którą tworzy się dzięki wzajemnemu zrozumieniu i zapewnieniu zwierzęciu bezpieczeństwa. Jest przeciwnikiem wymuszania na koniach posłuszeństwa przy zastosowaniu metod z użyciem siły. Uważa on - i jego doświadczenie to potwierdza - że metody siłowe często prowadzą do zniewolenia zwierzęcia mylnie interpretowanego jako okazywanie szacunku człowiekowi, będącego w rzeczywistości wyuczoną bezradnością. Udowadnia, że nawet w przypadkach "beznadziejnych" można znaleźć wspólny język z koniem, rezygnując z powszechnie przyjętych metod.